Wanneer je op de gemiddelde redactieruimte ’s morgens begint over de penaltyreeks van PSV kan je een ijzige stilte verwachten: zwijgende modemeisjes en ‘I couldn’t care less’ blikken van de overige aanwezigen. Een krasse eindredactrice maakt je duidelijk dat voetbal het meest oppervlakkige en nutteloze volksvermaak is dat ooit heeft bestaan. Zet dan je gespreksstof maar even in de koelkast. Bij de hummus en de avocado’s.
Als televisiemaker woon ik in een gezellig dorpje in ’t Gooi. Heerlijk groen, vlakbij de hei, de kinderen kunnen buiten spelen en gaan naar een fatsoenlijke school. Ik hou wel van de stad hoor: binnen een half uurtje ben ik in Utrecht of Amsterdam om een hapje te eten, te shoppen of een concertje te bezoeken. Prima: als passant. Met plezier verruil ik na het stappen de geur van muizen in trapportalen, de asociale fietsers, de wietlucht en de tramgeluiden voor de kalmte van Hilversum. Doei! Tot volgende week! Ik hoef er nu even niet meer bij te horen.