Brandstof
Wanneer ik thuis lunch, dan smeer ik een boterhammetje en drink ik een glas melk of een sapje. Noem het calvinistisch of Spartaans. In een dolle bui wil ik nog weleens een overrijpe avocado te lijf gaan en er sneuvelt periodiek een half zakje rucola of een overgebleven cherrytomaatje. Als er een walnootje aan te pas komt is het feest. Lunch in Medialand kenmerkt zich door uitersten: van Sultana tot saladebar.
Kantine 2.0
Elk zichzelf respecterend mediabedrijf beschikt tegenwoordig over een kantine, sorry, bedrijfs-res-tau-rant, waarin jongens en meisjes van 23 zich tussen 12 en 1 voor gemiddeld €7,50 te goed doen aan een uitgebreid lunchbuffet. Van couscoussalade met kikkererwten en munt tot aan wilde paddenstoelensoep, vergetengroentensmoothies en rijk belegde ciabatta’s met carpaccio, zalmsnippers en biologische kruidencrème. Maar vooral salades. Er zijn meer soorten dressings in omloop dan fruit. Niemand vraagt een bonnetje, het lijkt ze niet te deren. Hoewel ik vermoed dat ze geen topsalaris opstrijken. Er wordt een boom aan tandenstokers verbruikt want ja, die chiazaadjes..
Krat
Hoe anders is het op locatie. Dezelfde jongens en meisjes van 23 vullen aan het eind van de middag op de redactie met uiterste precisie een Curver kratje met een doosje van 10 XDCAM discs, vier blikjes River Cola, een voordeelpak Snelle Jelle (6 voor €1,49 of de Lidl variant Vlugge Japie 5+1 voor €1,19) en de onvermijdelijke Sultana look-a-like Sirius Fruitbiscuit (twee pakken voor €2,00). En een hersluitbare zak houdbare krentenbollen natuurlijk. Deze krat wordt naar het facilitair bedrijf gebracht met een briefje erop: ‘Voor de ploeg, morgen.’.
Callsheet
Aan het callsheet, het papier met daarop de planning en gegevens van een draaidag, kan de oplettende lezer vaak al zien wat voor dag het wordt. Een dag met of zonder brandstof. Wanneer de tijdsplanning geen lunch vermeldt betekent dat vaak: eten in de auto, bij een pompstation of niet. Niet? Nou, uit de krat dan. Met bovenstaande inhoud. De producer zal zich op locatie twintig keer verontschuldigen voor de karige lunch en de cameraploeg zal deze twintig maal met een beleefde glimlach beantwoorden en zeggen: ‘Jij kan er ook niks aan doen. Misschien de volgende keer even wat beter naar de planning kijken op kantoor’. De producer weet dat het niet verandert en de cameraploeg weet dat ook. Die kan slechts hopen op een draaidag mét lunchtijd en lunchbudget. Of met een bekende presentator, die een goeie lunch heeft afgedwongen.
Neem het ervan
Wanneer er wel lunch is geregeld en er bijvoorbeeld broodjes op locatie zijn bezorgd wordt de lunch niet zelden verstoord. De ongeduldige regisseur tikt zijn plakkerige jus d’orange bekertje achterover en zegt, half kauwend op het broodje Filet Americain, dat het interviewsetje alvast uitgelicht kan worden. Of dat er misschien een exterieurtje gedraaid kan worden nu het nog licht is. Netto lunchtijd is dan al 12 minuten. De producer aanschouwt het tafereel zenuwachtig en geeft de regisseur de ‘Goeie move want we liepen al uit.’- blik. Terwijl er verder gedraaid wordt klink er een stem uit de verte: ‘Jongens: er zijn nog broodjes ossenworst over, laten we die niet vergeten, dat zou zonde zijn. Hebben jullie wel genoeg gegeten?’. Ossenworst, ook zoiets.
Verschil
Het grote verschil in perceptie van de lunch (en diner – maar dat laten we even buiten beschouwing – hoewel ‘Mmmm, we eten frietjes vandaag!’ wel een klassieker blijft) is dat de producer, de redacteur en zelfs de regisseur veel minder draaidagen heeft op locatie dan de cameraploegen. Voor de cameraploegen is dit letterlijk dagelijkse kost. Elke dag, uitzonderingen daargelaten, maken ze dit riedeltje mee bij verschillende programma’s. Voor jongens en meisjes van 23 is het overschrijden van de provinciegrens al een avontuur dus zij zien het als een dagje uit waarbij het best kan gebeuren dat je even niet goed eet. Dat halen we wel weer in, je komt tenslotte niet elke dag in Oss. Ik moest er best wel aan wennen wanneer cameraploegen in het verleden nogal eens flink uitpakten bij een lunch in een restaurant of lunchroom. Ik snapte niet waarom zij nou perse iets warms wilden eten en dan ook nog iets dat lang duurt om klaar te maken, zoals Brabants Stoofpotje of zacht gegaarde Barneveldse kippendij. Inmiddels begrijp ik het. Brandstof. Achterstallig onderhoud.
Brood mee, de oplossing?
Een bevriende cameraman had laatst een verfrissend idee en zei: ‘Waarom nemen we niet gewoon ons eigen brood mee?’. Hij snapte niet waarom hij bouwvakkers in een busje met thermoskan en broodtrommel hun lunch zag verorberen terwijl wij elke dag weer klagen over het gebrek aan lunch op locatie. Zij doen immers ook fysiek werk, hebben niet veel pauze en ook de bouw stopt niet zomaar even. Of voelen wij ons daar te goed voor? Wanneer de productieplanning dan voortaan een netto lunchtijd van 30 minuten garandeert, – in een stilstaande situatie – dus niet rijdend, dan komen de partijen elkaar best een stukje tegemoet.
Ik ben benieuwd naar ideeën hierover en stiekem ook naar sappige voorbeelden. Reaguren maar: ik neem walnootjes mee!
Labels:bedrijfsrestaurant, brood, broodtrommel, callsheet, cameraploeg, dressing, facilitair, krat, lidl, lokatie, lunch, lunchbuffet, presentator, producer, programmamakers, redacteur, regisseur, salade, saladebar, snellejelle, sultana, televisie, televisiemaken