Het is 23 december en het dak lekt. Geen sneeuw met kerst maar regen. Pijpestelen. Of pijpenstelen, met tussen-n, maar wat boeit het. Het vat zo ongeveer 2020 samen. Tegelijk zijn er, ondanks alle ellende, ook nog zegeningen te bespeuren.
Misschien ben ik de enige, maar ik heb best vaak de neiging om in serieuze situaties ineens iets tegendraads te roepen. De neiging om even die overgeconcentreerde ernst weg te wapperen. ‘Hallo, stelletje graftakken! Het is leuk hè? Je buurman zit al de hele dag naar saaie Excel-bestanden in zijn thuiswerkhok te turen maar jullie mogen een mooi programma maken. Doe ’s gezellig dan. Of is de laatste vreugde ontsnapt in het ritje hier naartoe?’
Ik heb het leukste werk van de wereld. Jaloersmakend leuk zelfs!
In binnen- en buitenland mag ik op plekken komen die voor anderen gesloten blijven. En als het wél openbare plekken zijn, dan mag ik vooraan staan want ja, het mooiste uitzicht is voor de camera. En voor die gast die ernaast staat.
‘Ik kom shots te kort!’
‘Nee, je komt fantasie te kort. Plak er een foto tussen, spiegel het shot, trek het in slomotion of ga over zwart.’
‘Dat moet dan maar, hè.’
Wie bij televisie werkt weet dat als de druk het grootst is, we de beste prestaties kunnen leveren. Hoe vaak stonden we niet voor onmogelijke opdrachten? Hoe snel konden niet de grootste evenementen worden opgetuigd, registraties worden verwezenlijkt, mensen worden gemobiliseerd, deadlines worden gehaald? We deden dat samen, in teamverband – groot of klein. Vast personeel smolt samen met zzp’ers. Ieder gebruikte z’n expertise voor dat ene doel: het programma dat we samen creëerden. Trots waren we dat het telkens lukte en we vlogen elkaar in de armen, aten taart en complimenteerden elkaar tot we een ons wogen.