‘Is er nog juice op deze mooie ochtend, mensen?’ roept producer Jeremy vanuit de gang wanneer hij zijn knalgele North Face jas ophangt aan de kapstok bij de familie Stokkers, en triomfantelijk een plastic flesje jus d’orange aan het gezelschap toont. Ongemakkelijke stilte.
Ik was afgelopen week voor opnames offshore, op een prachtige plek met lieve mensen, toen ik het nieuws over de aanslag op Peter R. de Vries hoorde. Na een hoop appjes over en weer met oud-collega’s en de eerste schrikreactie begon ik te beseffen dat ik hier eigenlijk helemaal niet had kunnen staan zonder Peter. Hij gaf me in het begin van mijn carrière de kans om als regisseur door het leven te kunnen, zorgde voor een stevige continuïteit door het team van zijn programma ‘Peter R. de Vries, Misdaadverslaggever’ (lopend van 1995 tot 2012) bij elkaar te houden.
Het is 23 december en het dak lekt. Geen sneeuw met kerst maar regen. Pijpestelen. Of pijpenstelen, met tussen-n, maar wat boeit het. Het vat zo ongeveer 2020 samen. Tegelijk zijn er, ondanks alle ellende, ook nog zegeningen te bespeuren.
Misschien ben ik de enige, maar ik heb best vaak de neiging om in serieuze situaties ineens iets tegendraads te roepen. De neiging om even die overgeconcentreerde ernst weg te wapperen. ‘Hallo, stelletje graftakken! Het is leuk hè? Je buurman zit al de hele dag naar saaie Excel-bestanden in zijn thuiswerkhok te turen maar jullie mogen een mooi programma maken. Doe ’s gezellig dan. Of is de laatste vreugde ontsnapt in het ritje hier naartoe?’
Ik heb het leukste werk van de wereld. Jaloersmakend leuk zelfs!
In binnen- en buitenland mag ik op plekken komen die voor anderen gesloten blijven. En als het wél openbare plekken zijn, dan mag ik vooraan staan want ja, het mooiste uitzicht is voor de camera. En voor die gast die ernaast staat.