Ik. Kan. Nu. Niet. Ziek. Worden. Ooit die gedachte gehad?
De begripvolle collega die dan zegt: “Joh, als je je been breekt lig je er ook drie weken uit. Iedereen is vervangbaar, zelfs jij. We regelen wel iets.”
Diezelfde collega terwijl je een hap van de felicitatietaart van de zender neemt: “Echt hoor, zonder jou hadden we het nooit gered. Jij bent onvervangbaar.”
Een redacteur die TV kijkt is tegenwoordig net zo zeldzaam als een video-editor zonder dyslexie. There, I said it.
En dan bedoel ik natuurlijk dat eerste want naar het tweede heb ik toevallig onderzoek gedaan en ze zeggen zelf dat het klopt.
Wetenschap is niet zo moeilijk.
Maar goed: mijn Netflixende collega’s willen dus geen TV meer kijken.
Een klein productiebedrijfje aan de rand van het Vondelpark wilde me wel hebben. Dat had de Media Academie toch maar mooi geregeld. Mijn aardrijkskundeleraar carrière was een bloem die in de knop gebroken was door het zicht op een toekomst in een destijds populaire branche: televisie.
Het is de allermakkelijkste vraag om een geïnterviewde die woning, kat, baan, familielid of zelfvertrouwen verloren heeft aan het janken te krijgen. Die snik, die traan, die hand die even gebaart “nu even niet”: dat vinden we mooi.
Geen lopende neus, want dat vinden we dan weer vies.
Elke TV maker kent het wel. De eerste aflevering van het seizoen met de hele crew kijken. Thuis bij de productieleider of in de kroeg. Keihard is er gewerkt aan de totstandkoming van het nieuwe programma en het programma-team wil zichzelf trakteren en feliciteren.