Diversiteit
Televisie wordt nog steeds gemaakt door roomblanke salade-meisjes met een Goois accent, zure vrouwen van middelbare leeftijd en een heleboel nichten uit Amsterdam. Zo, dat is eruit.
Meningen
‘Wij-van-de-televisie’ ogen misschien zelfverzekerd maar in werkelijkheid zijn we net zo gevoelig voor meningen en kritiek als ieder ander mens. We hebben ook stress, slapeloze nachten, vreetbuien en buikpijn. Misschien wel meer dan mensen die wij vaak ‘de kijkers’ noemen.
TV-weduwen en mastodonten
Het bleke doorrookte gelaat verraadt een leven vol conflicten en witte wijn. De priemende ogen waren ooit betoverend. Een blik van deze vrouw deed menig mannenhart smelten. Zo ook dat van haar grote roerganger, back in the days. Die flirt is haar altijd nagedragen en misgund door talentloze stakkers zonder lef en ambitie.
Voor de heb.
De 10 dingen die je eigenlijk niet meer wil horen op locatie. Voor de fijnproevers:
10. Voor de heb.
“Ik weet niet óf ik het ga gebruiken, maar draai het toch maar even.” De eindredacteur is helemaal in z’n element. “Dan hebben we het maar.” Het interviewtje (“voor de heb”) met de buurman blijkt 38 minuten te duren, exclusief luistershots, totaaltjes en het wachten op een voorbijrazende 737-800 met afterburner. Alsof je aan de banketbakker vraagt: maak nu behalve die bananensoezen ook maar 67 hazelnoot-schuimgebakjes maar ik weet niet of ik ze lust.
Statief
“Ik bén het statief.” Aldus een aan chronische zelfoverschatting lijdende cameraman. Kom maar eens kijken in de montage, vriend. Dan zie je dat dat shot écht geen twee seconden stilstaat. Weg intro, weg sfeer, weg establishing shot. Met je “Ik bén het statief.”. Kom niet aan mijn maatje het statief.