“Another day at the office.” TV makers vinden het geweldig om zichzelf met deze tekst te profileren als wereldreizigers en geef ze eens ongelijk: Facebook-berichten met palmstranden, oerwouden, zoutvlaktes en woestijnen doen het over het algemeen beter dan, pak ‘m beet, een selfie met Piet Paulusma bij de opening van het zwemseizoen in Steenderen.
Wanneer je op de gemiddelde redactieruimte ’s morgens begint over de penaltyreeks van PSV kan je een ijzige stilte verwachten: zwijgende modemeisjes en ‘I couldn’t care less’ blikken van de overige aanwezigen. Een krasse eindredactrice maakt je duidelijk dat voetbal het meest oppervlakkige en nutteloze volksvermaak is dat ooit heeft bestaan. Zet dan je gespreksstof maar even in de koelkast. Bij de hummus en de avocado’s.
Als televisiemaker woon ik in een gezellig dorpje in ’t Gooi. Heerlijk groen, vlakbij de hei, de kinderen kunnen buiten spelen en gaan naar een fatsoenlijke school. Ik hou wel van de stad hoor: binnen een half uurtje ben ik in Utrecht of Amsterdam om een hapje te eten, te shoppen of een concertje te bezoeken. Prima: als passant. Met plezier verruil ik na het stappen de geur van muizen in trapportalen, de asociale fietsers, de wietlucht en de tramgeluiden voor de kalmte van Hilversum. Doei! Tot volgende week! Ik hoef er nu even niet meer bij te horen.
Wanneer ik thuis lunch, dan smeer ik een boterhammetje en drink ik een glas melk of een sapje. Noem het calvinistisch of Spartaans. In een dolle bui wil ik nog weleens een overrijpe avocado te lijf gaan en er sneuvelt periodiek een half zakje rucola of een overgebleven cherrytomaatje. Als er een walnootje aan te pas komt is het feest. Lunch in Medialand kenmerkt zich door uitersten: van Sultana tot saladebar.
Ik ken geen enkele televisiemaker aan wie deze vraag nooit gesteld is.
Je treft de BN-er meestal op het hoogtepunt van de spanning: voor, tijdens of na de opnames of uitzending, op momenten dat hij of zij zich moet laten gelden. Dat geeft een enigszins vertekend beeld van het karakter van zo iemand. Het zou dan ook niet eerlijk zijn om te zeggen: ‘Het is een broekpoepende zenuwlijer met een grote bek en weinig talent.’ Het blijft wel je collega.