Diversiteit

Geschreven door Maurice Ramaekers op 20 december 2018. Geplaatst in Blog

Televisie wordt nog steeds gemaakt door roomblanke salade-meisjes met een Goois accent, zure vrouwen van middelbare leeftijd en een heleboel nichten uit Amsterdam. Zo, dat is eruit.

Gek hè, dat je eigenlijk zelden Youssouf, Achmed, Aïsha, Shivani of Royston treft bij een redactievergadering. Vreemd ook dat die ene Hindoestaanse jongen alleen maar binnenkomt als je computer gefixt moet worden. Dat die grijze man met z’n Memphisto’s van de postkamer is.

We maken televisie voor verschillende mensen in heel Nederland en toch zijn we als makers niet zo divers samengesteld als we zelf denken. We kruipen wel in de hoofden en de belevingswereld van ‘de Nederlander’ terwijl we er vaak geen bal van begrijpen. We denken uit die bubbel te stappen door in de provincie soundbites te gaan shoppen en we stoppen de quotes, die we van tevoren allang hadden bedacht, in een kant en klaar format: Klaar is Kees.  

Je zou ook kunnen zeggen: “Ja, maar voetbal is voor Tokkies en hockey is voor kakkers. Zo gaat het nou eenmaal. En door. Onze creatieve branche trekt gewoon wat meer blonde salade-meisjes van de MEM en fijnbesnaarde homo’s met een gezond gevoel voor drama. En die zure vrouwen horen gewoon bij de inventaris.”

Dat mag zo zijn, maar wie bedienen we nou eigenlijk? Bij een voetbalwedstrijd eet je worst, geen kikkererwten..

Televisiemakers denken dat ze de gemiddelde Nederlander kennen en dat is misschien wel hun grootste denkfout. Want ga maar eens op pad met je collega’s en registreer hun ongemak buiten de stadsgrenzen. Die verbazing over de Leenbakker inrichting van een flatje, de hoon over een Vinex wijk, de verafschuwing van het plattelandsleven en de grote wens om aan het eind van de dag te kunnen terugkeren naar de heilige hoofdstad met het traiteurtje om de hoek. “OMG hoorde je dat? Die vrouw had dus nog nooit tapas gegeten! Wat hebben die mensen nou eigenlijk helemaal? Ik zou hier nog niet dood gevonden willen worden.” En dan moet de montage nog beginnen.

Het moet gezegd worden: ik maak me ook schuldig aan vooringenomenheid en aan stereotyperingen. Hij die zonder zonde is, werpe de eerste steen. En natuurlijk ga ik nu kort door de bocht. Ook ik zit in die bubbel, als import-Gooier met een afgeleerd accent en een beperkte blik op de wereld. Sterker nog: ik voel me best thuis in dit reservaat. Dat komt misschien ook omdat er veel meer vrouwen dan mannen bij televisie werken. Dat geeft wel enig comfort.

Ik vind het als ‘Brabander van oorsprong’ (bij twijfel ondertitelen, daar ben ik het overigens mee eens) echt heerlijk om te werken met Gooise salade-meisjes en Amsterdamse nichten. Het zijn mooie, gezellige, hardwerkende lieve collega’s. Die zure ouwe wijven neem ik (niet letterlijk) op de koop toe. Maar wat meer kleur in het gezelschap, een ander soort gesprek aan de lunchtafel en een verfrissende invalshoek op z’n tijd is best welkom.

Televisie is ook allang niet meer zo vitaal dat we het ons kunnen permitteren om slechts onze eigen smaak te serveren. Leve de diversiteit! ¡Viva la revolución

Labels:amsterdam, Brabander, bubbel, diversiteit, Goois, kakkers, Leenbakker, lunchtafel, meisjes, MEM, nichten, omroepland, ondertitelen, platteland, provincie, televisie, televisie maken, tokkies, traiteur