Edelfigurant
Over trillende lijken en clown Bassie.
“Ik heb ook tekst hè, normaal gesproken. Maar ik werd gebeld door dit programma en ja, dan doe je dat ook hè. Maar normaal heb ik dus ook tekst. Ik ben edelfigurant. En jij..?”
Op het callsheet stond “16.00 uur aanwezig” maar de figuranten voor het crime-programma verzamelen zich al om 15.00 uur voor de laatste scenes van de reconstructie. Alvast effe sfeer proeven. En elkaars wapenfeiten inventariseren.
Voor twee schamele tientjes komen ze deze hele dinsdagmiddag- en avond opdraven. Om voor dood te liggen of de nieuwsgierige voorbijganger te spelen. Maar, zoals de producer wervend aankondigde: je kan dan wel op een echte televisie-set staan, of in uw geval liggen, en misschien wordt dankzij uw rol die moord wel opgelost!
De regisseur overlegt met de cameraman en producer. Het schema is net als de dader moordend maar als alles meezit zijn ze voor middernacht klaar. Voor die laatste twee scenes moet de zon helemaal onder zijn. Het kiezen van de hoofdfigurant had veel voeten in de aarde want de foto’s van het castingbureau verschilden nogal van de werkelijkheid. Zo’n 15 kilo om precies te zijn. De regisseur probeert zich niet druk te maken over het feit dat er in Amsterdam-West een crimineel rondloopt die zich gepersifleerd voelt door clown Bassie. De figuranten proberen zich op hun beurt niet druk te maken om het feit dat om half twaalf de laatste trein naar Deventer gaat en dat hun tremor wellicht zal opspelen tijdens het doodliggen.
Wanneer de presentator even een kijkje komt nemen worden er meteen selfies gemaakt. “Niet op social media hè, pas NA de uitzending!” – roept de strenge producer. De presentator ziet in zijn ooghoeken clown Bassie en kijkt de regisseur betekenisvol aan. “Is dat ‘m?”
De verhoor-scenes staan er rap op na wat geïmproviseerd te hebben met lampjes en luxaflex. Geloofwaardig gerookt ook. Door niet-rokers. Tijdens het eten voelt de crew zich wat ongemakkelijk wanneer de edelfigurant met zijn kompanen aanschuift en alle teksten oplepelt uit zijn grootste successen.
De eerste Facebook vriendschapsverzoeken druppelen binnen bij de mooie productieassistente. Zij loopt met drie overhemden naar de regisseur.
“Deze heeft te dunne streepjes en deze is felgeel. Toch maar dat te strakke spijkerhemd? Oh, en hij ziet dus echt niks zonder bril, dus als ie moet rennen.. Hij heeft trouwens geen vervoer en ik moet ‘m om kwart over elf naar het station brengen. Ons lijk is er ook al. Zie je straks zijn handen als ‘ie in de kofferbak ligt?”
Vanwege het ontbreken van een rijbewijs is de oorspronkelijke chauffeur van de vluchtauto vervangen door de producer. Wel zo veilig. Problemen genoeg maar voor alles is een oplossing. Na de laatste scene hijst Bassie zich uit zijn spijkerhemd en laat nog wat angstzweet na in het warme kamertje vol lampen. Het trillende dode handje is uitgebleven en de envelopjes met de dagvergoeding gaan rond.
“Vond u het leuk? Lange dag hè? Maar ja, u moet maar zo denken: zo kom je nog eens ergens.”
Ze waren er toch maar mooi allemaal. Weer of geen weer. Lastminute sommigen. Ondanks dat ze de laatste keer werden afgeblaft door een wannabee regisseuse die na veertien takes in de verdwaasde hertenogen keek, aanlegde en de spreekwoordelijke trekker overhaalde met de woorden: “Kan je nou helemaal niks?” Ook dat gebeurt.
Morgen staan ze misschien weer als bruiloftsgast in de Rozenboom in Meerdijk, in kabouterpak op een draaiplateau in Studio 24 of hangen ze hijgend in de touwen in een obscuur slaapkamertje drie hoog achter, zoals die ene.
Die is er ook altijd bij.
Labels:Bassie, callsheet, cameraman, casting, crimeprogramma, edelfigurant, figurant, figuratie, moord, producer, productieassistent, reconstructie, regisseur, regisseuse, scene, tremor