Ga je nog op vakantie?
‘Ik kom shots te kort!’
‘Nee, je komt fantasie te kort. Plak er een foto tussen, spiegel het shot, trek het in slomotion of ga over zwart.’
‘Dat moet dan maar, hè.’
Heerlijk dat het weer kan, discussie binnen ons wondere wereldje dat televisie heet.
‘Maar waarom begonnen jullie zo laat?’
‘Nou, omdat de cameraman drie camera’s in z’n eentje moest inregelen in een half uur inpaktijd, dat die student bij de uitgifte niet wist dat er lenzen bij hoorden, dat de Chinese LED-panels uit elkaar waren gevallen en dat je vanaf maart 100 mag op de snelweg in plaats van 160 zoals het reisschema aangeeft.’
‘Helder.’
Fijn dat we weer mogen.
‘Jammer van de overuren wel.’
‘Oh, voor de quote-sessie stond een kwartier per persoon maar de verslaggeefster, met het Basisboek Psychologie op schoot, was pas na anderhalf uur met kandidaat 1 klaar.’
‘Geen file onderweg terug zeker?’
‘Nee, het was ruim na de spits en na 19.00 uur mag je weer hard. Wel een bekeuring.’
Glad to be back.
Ondanks deze repeterende bewegingen zijn we maar al te blij dat er weer een beetje beweging is. Dat er überhaupt programma’s worden gemaakt, dat we tenminste IETS hebben om over te zeiken. Heel dankbaar ook voor dat telefoontje en die aanvraag. Fijn om weer collega’s om je heen te hebben. Nee, geen plichtmatige knuffels en ‘man hugs’ meer, maar een vriendelijke elleboog. En wel oogcontact.
In een branche die op springen leek te staan, hebben we als ZZP-er met geknepen billen de zomermaanden doorgebracht, waren velen van ons genoodzaakt gebruik te maken van de ToZo of andere overheidssteun en hebben we onze trots moeten laten varen. Wij van de televisie, die zo gewend waren om ‘mooie dingen voor de mensen’ te maken, zoals we dat vaak zeiden, met een vleugje ingebakken arrogantie.
Wanneer we aan vrienden, buren of kennissen vroegen hoe het met hen ging, hoorden we vaker dan ons lief was: ‘Drukker dan ooit.’ We twijfelden niet aan die beweringen, waren blij voor de ander, maar tegelijkertijd voelde het als een stomp in de stressvolle maag. Je buurman moest verplicht thuiswerken en vond het zwaarder dan ooit. Nou, nou, wat een opgave dachten we. Jij hebt tenminste werk, vriend.
Als kers op de taart werd ook nog regelmatig de vraag gesteld:
‘Ga je nog op vakantie? Wij gaan naar Italië. En waar wij naartoe gaan, daar is het heel rustig dus ik voel me daar heel veilig.’
‘Nou, ik heb net bijna drie maanden verplicht vakantie gehad. Als je het niet erg vindt ga ik even een paar dagen extra werken, OK? Ik heb nog wat in te halen. Maar goeie reis, hoor.’
Er zijn vakgenoten geweest die er therapeutische blogs over schreven. Anderen hulden zich in stilzwijgen, hielpen hun kinderen met schoolopdrachten, deden zelfstudie of vrijwilligerswerk. Sommigen zochten met pijn in het hart een ander vak. De één had een reservepotje. De ander niet.
En nu staan de meesten weer klaar om te shinen. Nee, niet om te zeuren over hoe verschrikkelijk het allemaal is geweest, want dat gaan ze natuurlijk allemaal verbloemen door te zeggen dat ze zelf best geluk hebben gehad, en dat mag. Maar gewoon om hun vak uit te oefenen, plezier te hebben om content te maken met een extra dosis motivatie en enthousiasme.
Ik hoop dat alle opdrachtgevers zullen inzien dat er een groep freelancers in de startblokken staat om te knallen als nooit tevoren. En ZZP-ers weten het zelf ook: de budgetten zijn beperkt en de sky is niet de limit. Maar freelancers zijn onmisbare schakels, ervaren en efficiënt, flexibel, sociaal vaardig en verbindend. Natuurlijk blijven ze kritisch over alle randvoorwaarden maar lachen ze vriendelijk om de bochten waarin ieder zich moet wringen om een mooi product op de buis te brengen. Die lach houdt ons op de been, op de werkvloer of verpakt in een blog. We zijn weer terug.
Labels:callsheet, cameraman, corona, covid, druk, fantasie, freelancers, programmamaker, reistijd, shots, televisie, tozo, vakantie, zzp-er