Juice
‘Is er nog juice op deze mooie ochtend, mensen?’ roept producer Jeremy vanuit de gang wanneer hij zijn knalgele North Face jas ophangt aan de kapstok bij de familie Stokkers, en triomfantelijk een plastic flesje jus d’orange aan het gezelschap toont. Ongemakkelijke stilte.
Door zijn beslagen bril heen zie je hem de kamer afspeuren naar reacties. Niemand beweegt ook maar een ooglid, zeker niet de presentator die zojuist een interview gaat beginnen met mevrouw Stokkers over haar moeilijke jeugd zonder vaderfiguur.
Dicpics
‘Ohwww sorry, heb ik iets gemist?’ Nee. Van het interview heeft Jeremy nog niets gemist toen hij de lunch ophaalde bij de cateraar. Maar de hele crew en mevrouw Stokkers zijn sinds vanochtend op de hoogte van de buitenechtelijke capriolen van de presentator, inclusief dicpics, vieze DM’s en een mogelijk zwangere fan.
De spanning was om te snijden toen Yvonne precies om 09:12 uur haar juice deelde met de wereld, terwijl het camerastatief het tapijt van Henk en Alie Stokkers nog maar net had geraakt, en het eerste Nespresso cupje in het koffieapparaat was verdwenen. Telefoons gingen plots van hand tot hand en er werden veelbetekenende blikken uitgewisseld tussen crewleden. Discretie-alarmfase 1. Op de computer bij de krabpaal in de woonkamer zag de crew dat het nieuws Alie ook had bereikt. ‘Henk, kom ‘s…’ had ze nog tegen haar man gezegd, om vervolgens zwijgend Instagram af te sluiten en de screensaver met vakantiefoto’s uit Bonaire weer te activeren.
Bezweet en een kwartier te laat had de presentator zich gemeld aan de Lelystraat nummer 10. Tot overmaat van ramp had hij ook nog de spiegel van de buurman geraakt tijdens het parkeren. De zonnebril ging binnen pas na twintig minuten af.
Timing
Jeremy is niet zo handig qua timing. Hij heeft het supergezellig met kandidaten en omstanders, maar vergeet regelmatig het doel van zijn dagelijkse uitjes: programma’s maken. Zijn gele jas loopt als een rode draad door mislukte opnamen: elk onderbroken shot draagt zijn stempel. In de weg lopen en hinderlijk hoorbaar zijn is door Jeremy tot kunst verheven. Toch houdt iedereen van Jeremy. Omdat ‘ie goudeerlijk is en telkens heel hard ‘Sorry!’ roept. Omdat hij voor de derde keer toegeeft dat hij het callsheet ge-copy paste heeft met de verkeerde telefoonnummers. Omdat hij open is over zijn mislukte dates, zijn dyslexie en zijn zieke moeder. Omdat 1 blik van Jeremy meer compassie uitstraalt dan 5 minuten geveinsde interesse van een presentator.
Friese staartklok
‘Alie, wat weet je nog van je vader, toen hij nog bij jullie woonde?’ begint de presentator dapper.
‘Dat hij er nooit was, tja, dat was eerlijk gezegd ehhh, altijd de hort op, een beetje een vrijbuiter ehhh, mijn moeder wist ehhh…, wacht, kan dit over? Ik kom niet goed uit m’n woorden’.
‘Heb je last van die klok?’ vraagt de regisseur aan de geluidsman.
‘Nee, hij klinkt ver weg, dus ga maar gewoon door.’
‘Wacht, ik zet ‘m wel effe stil, het is een Friese staartklok, nog van mijn opoe geweest.’ horen we Henk vanuit de keuken roepen.
‘Dan ga ik meteen even iets aan je microfoontje doen Alie, die is volgens mij een beetje naar beneden gezakt.’ vervolgt de geluidsman.
‘Mag ik dan even bellen?’ zegt de presentator. ‘Ik moet even iets regelen.’
Buiten op de parkeerplaats zien we Jeremy ontspannen met de buurman praten. Ze kijken naar de buitenspiegel van een auto, wisselen telefoonnummers uit, drinken samen een kop koffie en lachen net iets te hard. Jeremy is een life-saver en een mooi mens, dat ook.
Labels:camera, cameraploeg, capriolen, crew, dicpics, discretie, DM's, geluidsman, juice, Life of Yvonne, presentator, producer, programma, regisseur, staartklok, televisie, Timing, Yvonne