Miljonairs zonder poen

Geschreven door Maurice Ramaekers op 26 maart 2019. Geplaatst in Blog

“Moet je ons nou eens zien zitten, midden in de Serengeti. Lekker man. Peukie?” Cameraman en regisseur staren een beetje in het luchtledige. De geluidsman schuift aan, op slippers en met rooddoorlopen ogen. “Hebben jullie hierbij nog audio nodig?” Twee blikken schieten naar links. “Nee lul, timelapse.” Het statief staat gefixeerd en de camera loopt. “Of wilde je het geluid van een hele snelle olifant opnemen? Je stinkt trouwens. Maar kom erbij.” Het onherkenbaar verkreukte gezicht van een presentator verschijnt nu door de opening van de Tanzaniaanse lodge. “Hé prutsers, hebben jullie nog zonnebrand?” Drie blikken schieten nu naar rechts. “We dachten dat je dat zelf wel kon betalen met dat megasalaris van je. Gebruik anders die pot pindakaas die in die lelijke koffer van je ligt. En die je alleen maar voor jezelf gebruikt. Heb je meteen een kleurtje, hahaha!” De presentator pareert. “Dit goddelijke lijf is mijn kapitaal jongens. En doen jullie eens een beetje onderdanig, zoals het hoort.” In de verte klinkt een slechte imitatie van het openingsnummer van de Lion King. Het is de producer wiens oog direct op de draaiende camera valt. “Deze uurtjes reken je niet, hè?“ Een pakje peuken vliegt door de lucht. “Kijk uit, het stat…” Jammer. Daar gaat de zonsopkomst. “Oploskoffie iemand?”

Sterrenmaaltijd

Miljonairs zonder poen. Dat zijn ze, die TV mensen. Totaal schaamteloos delen ze al hun ervaringen. Met een speciale app laten ze zien welk percentage van de wereld ze al gecoverd hebben, plaatsen ze foto’s van sterrenmaaltijden, limo ritjes, rode lopers, ijsbergen, onderzeeboten, luchtballonnen, watervallen en natuurlijk het Noorderlicht. Met een check vinkje. Been there, done that. Dat je ’t effe weet allemaal.

Wat veel mensen niet weten is dat je uit kostenoverwegingen via Reykjavik en Dubai naar Havana gestuurd wordt om vervolgens zes uur in een te krap huurbusje op een hobbelweg naar je bestemming te rijden. Dat je die sterrenmaaltijd om half acht ’s ochtends mag proeven als het shot gedraaid is. Dat het limo ritje 5 minuten duurde, dat je tegen een zweterige collega geplakt zat en dat de chauffeur drie keer moest steken om de woonwijk uit te komen. Dat je op de rode loper met een lege maag staat in je mooie pak omdat de warme snack (het nieuwe diner) niet doorgekomen is. Maar goed, we waren erbij.

Koketteren

Toch valt er genoeg te genieten en zijn we altijd weer dankbaar dat we aanwezig mogen zijn op exotische locaties, bij wereldnieuws en tussen de “rich and famous”. We worden er zelf alleen niet “rich and famous” van. Niet van de dag- of uurprijzen die gehanteerd worden bij televisie inclusief schimmige overuren-deals. Die jongen van sales lacht zich de spreekwoordelijke ballen uit de bandplooibroek als hij hoort hoe weinig de TV makers verdienen. Maar de markt bepaalt de prijs dus wordt er niet al teveel geklaagd. Erbij horen is net even belangrijker. En iedereen pakt zijn of haar minute of fame, zonder blikken of blozen.

Met ogenschijnlijke onbewogenheid pronken we professioneel. Heel “natural” een kiekje met BN-er of palmboompje; om het even. “Another day at the office”, het meest onbescheiden bijschrift voor Instagram, duikt altijd weer ergens op. Koketteren noemen we dat. Als je de gemiddelde TV maker afpelt komt er namelijk gewoon een gemiddeld geschoold onzeker mensje met relatie-issues en een provinciale achtergrond uit. Met een tijdelijke onderhuurwoning. En een behoorlijk krap salaris dus. Maar wel vriend of vriendin van de sterren. Tenminste, de Nederlandse sterren.

Bill Clinton

Want wanneer de echte sterren zich vertonen zie je het masker afvallen. Starstruck door Brad Pitt of door Bill Clinton. Volledig over de top in de make-up, het laatste geld gespendeerd aan dat ene jurkje of dat mooie pak vallen ze als een kudde wildebeesten tijdens de Grote Trek over elkaar heen om na het interview ook op die ene groepsfoto te mogen. Na vijf minuten domineert dit kiekje langs achttien kanten ieders tijdlijn. “Kut dat ik er slecht op sta maar whatever, ik was erbij. Nice dress, knapperd, you look amááázing!”

Realiteit

Uit de lodge klinkt een vloek. “Godverdomme. Vliegen we vanavond al terug? Maar het is toch nog zes uur rijden? En we hebben nog dat interview met die man van dat giraffenweeshuis. En met die douane-vrouw.” De geluidsman haalt z’n schouders op. “Is dat een Serengeti baviaan die ik hoor? Of een presentator met stress, hahaha!” De producer wrijft nog eens over z’n witte buik en kijkt naar z’n oksels. “Kak. Nu al door m’n deo heengeklapt. Oh, we hebben nog die zes presentatieteksten hè, die je altijd zo lekker in één take doet, ga maar vast oefenen in het busje, met je kapitale lichaam.”

Overmorgen staat iedereen weer in de file, wordt er weer gediscussieerd over de overuren, het kwartiertje om de spullen in te pakken bij de uitgifte en het broodje bij de pomp.

Heel even waren we miljonairs. Gelukkig worden we terug in de realiteit geworpen door een kindertekening in het muffe halletje van het te kleine huisje. “Welkom terug papa! We hebben je gemist.” De koffer wordt voor eventjes weer geleegd. “Sorry, geen souvenirs, we moesten ook rennen om de vlucht te halen.” Door het geluid van de wasdroger heen een jonge stem: “Eet je vanavond weer gewoon mee? Pannenkoeken! Ik mocht bij mama slapen. Heb je echte leeuwen gezien?”.

Dan maar geen poen, toch?

Labels:Afrika, broodje bij de pomp, busje, cameraman, dagprijs, deal, famous, geluidsman, kindertekening, koffer, koketteren, kostenoverwegingen, limo, limousine, Lion King, lunch, miljonair, Noorderlicht, overuren, poen, presentator, producer, rich, rijkdom, salaris, serengeti, starstruck, televisie, vliegen, warme snack