Peter
Ik was afgelopen week voor opnames offshore, op een prachtige plek met lieve mensen, toen ik het nieuws over de aanslag op Peter R. de Vries hoorde. Na een hoop appjes over en weer met oud-collega’s en de eerste schrikreactie begon ik te beseffen dat ik hier eigenlijk helemaal niet had kunnen staan zonder Peter. Hij gaf me in het begin van mijn carrière de kans om als regisseur door het leven te kunnen, zorgde voor een stevige continuïteit door het team van zijn programma ‘Peter R. de Vries, Misdaadverslaggever’ (lopend van 1995 tot 2012) bij elkaar te houden.
Dat deed hij door iedereen op waarde te schatten, te waarderen én te belonen voor zijn of haar loyaliteit en harde werken. En dat jarenlang, waarbij hij soms recht tegenover het productiebedrijf kwam te staan en dreigde zijn eigen contract te verscheuren als die ene goeie producer of die trouwe redacteur geen vast dienstverband kreeg. En dan kreeg ‘ie zijn zin. En ons respect, voor altijd. Zes jaar lang mocht ik deel uitmaken van zijn team. Ik was vereerd en trots dat ik later als freelancer het vertrouwen kreeg om de allerlaatste uitzending van het programma te mogen maken: een portret van Peter en zijn ‘selectie’. Mès que un club (Meer dan een club), refererend aan het motto van FC Barcelona.
Wie denkt dat dit een inwisselbare tv-crew was, heeft het goed mis. Door de heftige onderwerpen en het intensieve samenwerken ontstond een kameraadschap waar prachtige vriendschappen uit zijn ontstaan met Peter als bindende factor, als gemeenschappelijk thema, ook na al die jaren. Wie bij dit programma met hem werkte herinnert zich behalve de krentenbol, de eindeloze aanpassingen aan het script en de zoveelste Puttense Moordzaak follow-up ook de smsjes en appjes op de avond van de uitzending waarin hij zijn dankbaarheid uitsprak voor je bijdrage, of je nou redacteur, producer, editor, cameraman, regisseur of assistent was. Toen hij ooit mijn ietwat gedurfde salarisvoorstel inwilligde zei hij glimlachend: ‘Als je niet voor jezelf kan opkomen, dan kan je ook niet voor mij opkomen.’ De aanwezige productieleider trok op dat moment wit weg.
We hebben van dichtbij meegemaakt hoe zijn onvoorwaardelijke steun de ouders van Nicky Verstappen, Marianne Vaatstra, Tanja Groen en vele anderen heeft geholpen en dat die steun niet eindigt bij het einde van het programma.
We gingen, en gaan als het moet nog steeds, door het vuur voor de no-nonsense man met de haviksblik en het motto ‘Liever staand sterven dan op je knieën leven’.
Peter, hou het vol, weet je gesteund door alle mensen die jou in dit werk goed hebben leren kennen en die elkaar nu vasthouden om je de kracht te geven dit te overleven. We zijn bij je. Allemaal.
UPDATE: Op donderdag 15 juli 2021 is Peter op 64-jarige leeftijd overleden. Ik wens alle nabestaanden, in het bijzonder zijn kinderen Royce en Kelly, heel veel sterkte toe met het verwerken van dit grote verlies. Peter was en is nog steeds een held.
Labels:aanslag, crew, dankbaar, hou vol, loyaliteit, misdaadverslaggever, Peter R. de Vries, peterrdevries, respect, team, trouw