Smetvrees
Suus komt uit Brabant. Ik ook. We werken bij televisie, voor zolang het duurt. We appen ook veel. Over wat we meemaken tijdens opnamen en over collega’s. Dat je ‘t weet. En over hoe het komt dat we zo vaak in Brabant terechtkomen met het werk. Waarom altijd weer Tilburg, Vught, Goirle, Roosendaal, Helmond of Best?
Je zou generaliserend kunnen zeggen: Brabanders hebben het hart op de tong, zijn chauvinistisch, staan graag in de belangstelling en deinzen niet terug voor een beetje publiciteit. Ze zijn extraverter dan een Drent en voelen zich wereldser dan een Zeeuw. Randstedelingen hebben het wel een beetje gehad met de camera’s. Limburg en Friesland zijn te ver weg. Kost je een hotelovernachting. Dus op naar het Mekka van worstenbroodjes, koffiekoeken en rolluiken.
“Hoe laat rijen jullie aan?”
“Rijden wij aan? Bedoel je hoe laat we weggaan of wanneer we er zijn?”
Op naar Oss.
Hulp TV
Hulp TV. In welke vorm dan ook: verbouwingen, burenruzies, geldproblemen, slechte kledingsmaak, relatiestress: vrijwel altijd kom je in dezelfde soort huizen. Niet alleen in Brabant, laat dat gezegd zijn. Want chauvinisme en lange tenen gaan vaak samen, ook bij mijn Brabantse collega’s in de media.
“Goeiemorrege! Kom binnen, let niet op de rotzooi, voor die scooter in de gang komt zo iemand. Marktplaatsje.”
Cameraploeg en regisseur kijken elkaar aan: De Muur. De Muur is een barrière van lucht. Een zware shag-geur vermengd met Golden Retriever-aroma en een vleugje natte bonte was. Zorgt voor spontane COPD en braakverschijnselen. De Muur betekent sowieso direct douchen bij thuiskomst. Door een presentatrice ooit eens omschreven als “de geur van de armoede.”
62 inch
De redactrice en de presentator wurmen zich voor het ‘voorgesprekje’ intussen op de bank tegenover de 62 inch televisie op radiostand. Radio 538, iets te hard. Die mag straks uit.
De producer durft het aan. Hij vraagt of hij het toilet mag gebruiken. De rit, inclusief file, heeft zijn blaas flink op de proef gesteld. Aan de muur een tegeltje: “Heren, bril omhoog. Dames zitten ook graag droog.” Na de plas wast hij zijn handen aan het kalkrijke mini-fonteintje. Er ligt een nattig bruin handzeepje met gebruikssporen. Het handdoekje ernaast heeft een grauwige gloed. Voorzichtig ruiken eraan. Toch maar aan de broek afvegen. Je wil niet de hele dag naar paddenstoelen ruiken.
Mogen we de tafel iets verplaatsen? Met een krakend geluid komt de grenen tafel, voorzien van doorzichtig plastic, van de grond. Er is gelukkig nog plek tussen twee krabpalen en een volière.
“We zetten alles zometeen weer netjes terug hoor!” zegt de geluidsman terwijl hij merkt dat zijn handen wat plakkerig zijn geworden.
Senseo
De presentator neemt beleefd de Senseo-koffie aan. De mok, met daarop “25 jaar Harmonie De Eendracht” is aan de binnenkant voorzien van thee-aanslag en er is een kleine beschadiging precies daar waar je je mond tegenaan zet. Senseo-schuim verbloemt de rest. De redactrice likt haar theelepeltje af en voelt een oneffenheidje. “Willen jullie een kokosmacroon? Pak maar hoor. Ze liggen op tafel.” Inderdaad. Naast de kristallen asbak en de sigarettenmachine, een ‘hulzenstopper’ van het merk Mascotte. Op tafel vloeitjes en krum.
De geluidsman discussieert met de bewoners over de tijdelijke plek van de parkieten. Ze mogen niet op de tocht maar het geluid gaat door merg en been dus zeker niet in de woonkamer. Boven dan maar.
De regisseur helpt de kooi naar boven te dragen. Zijn gezicht raakt de natte was terwijl hij de trap op loopt. Hij schuift de mouw van zijn trui over zijn rechterhand om te voorkomen dat hij het smalle lichtknopje, voorzien van onduidelijke vettigheid, aan hoeft te raken. Het lijkt alsof de parkiet er plezier aan beleeft, zo gaat ‘ie tekeer. Even denkt de regisseur eraan om boven twee raampjes tegen elkaar open te zetten maar hij laat het bij een vuile blik.
Loopneus
De redactrice besluit haar jas aan te houden. Er is al snel besloten dat overlegmomentjes buiten plaatsvinden. De ellende is dat je op de terugweg weer door De Muur heen moet. En langs de drink- en voerbak van de hond.
Het interview staat er rap op, dankzij de immer trefzekere vraag: “Wat doet dat nou met je?” waarover ik al eerder schreef. Succes verzekerd. Tranen met tuiten.
Gezeten op de groene plaid die over de skai leren bank is gedrapeerd merkt de redactrice niet dat er inmiddels zestienhonderd wittige haren kleven aan haar nieuwe zwarte jas. Wel merkt zij dat haar neus spontaan is gaan lopen. Evenals die van de producer. De kat die iets te dichtbij zit kijkt hen schuldbewust aan.
De presentator is inmiddels in zijn auto gaan zitten. Hij had een belangrijk telefoontje dat wel even kon duren.
“Hoe was jouw dag Suus? Had je weer smetvrees?”
“Haha het was weer raak hoor! Maar ik heb voortaan altijd Dettol handgel bij me, topspul!”
“Waar was je?”
“In Hilversum. Bij jou om de hoek.”
Labels:brabant, cameraman, cameraploeg, chauvinisme, copd, geluidsman, hulp tv, koffie, kokosmacronen, media, opnamen, parkiet, presentator, presentatrice, producer, productie, redacteur, rolluiken, senseo, shag, smetvrees, televisie, worstenbroodjes