Stiltes van een viewing

Geschreven door Maurice Ramaekers op 12 mei 2016. Geplaatst in Blog

“Hebben we genoeg stoelen?” Een montageset is berekend op twee personen. Niet op zeven. In allerijl worden bureaustoelen de benauwde ruimte van 2 bij 4 meter ingereden. De ene heeft een kapot wiel, de ander een scheur in de bekleding en bij de volgende ontbreekt een armleuning. Heel chique. De zender en de sponsor komen kijken vandaag.

Wanneer je een nieuw programma maakt komt er een moment dat je de eerste versie gaat tonen aan de zendgemachtigde en belanghebbenden zoals sponsors. En wie betaalt, die bepaalt. Niet zelden gebeurt dit bij de producent op kantoor en onder het genot van een kartonnen bekertje automaten-cappuccino gaan de hoge dames en heren er “een plasje over doen”. Ergens een plasje over doen wil zeggen: commentaar geven ter verbetering. Vandaar ook altijd de vraag achteraf: “Hadden ze nog wat te zeiken?”

De makers – editor, regisseur, eindredacteur, uitvoerend producent of producent – vormen het ontvangstcomité. Zij hebben de afgelopen dagen en weken snoeihard gemonteerd en met het net iets te krappe budget een wonder verricht: er is een programma dat zou moeten voldoen aan de meeste wensen. De makers weten goed wat de zwakke punten zijn. De kwaliteit van de camjo beelden laat te wensen over, de vormgeving is nog niet af, de chromakey achtergrondjes moeten nog ingevuld worden, de te blauwe shots moeten nog door de kleurcorrectie, die Brabanders moeten nog ondertiteld worden en de presentatrice was niet op haar allersterkst. Maar door het gros zullen ze heen moeten kijken. “Ergens doorheen kijken” betekent: als er iets ontbreekt of nog niet af is moet je daar even niet op letten maar ervan uitgaan dat het goed komt.

Parmantig stapt de hooggehakte dame van de zender uit de lift. Geflankeerd door de knappe grijzende commerciële man van de sponsor. “Laat mij maar.”: zegt ze, terwijl ze het bezoekerspasje tegen de deurscanner houdt. “Is dat wijf er al?” klinkt er nauwelijks vijftien meter verderop. “Oh, daar zal je d’r hebben, ze heeft d’r nieuwe vriend bij zich! ’t Is George Clooney zélf, haha.” Tien seconden later begroet men elkaar met een zoen op de wang gevolgd door een innige knuffel.

“Haaaaiiiiiii. Druk hè, onderweg? Nou..”

George Clooney vermaakt zich ondertussen prima. Hij kijkt z’n ogen uit: druk bellende redactieteams, zomerse jurkjes en die man daar, is dat niet die ene van GTST..?

In het zweterige montage hok begint de viewing. De editor drukt met zijn klamme wijsvinger op de spatiebalk en de 45 minuten durende kwelling vangt aan. Na een vlotte coldopen, een spannende aankondiging met leuke soundbites erin, volgt er vijf seconden stilte met een witte titel op een zwarte achtergrond. Er staat: LEADER. Clooney duikt op vanachter zijn schrijfblok. “Huh?” Producent: “Ja, de vormgeving komt nog, geen zorgen.” Daar moet je dus doorheen kijken.

De zenderdame produceert een onophoudelijk schrijfgeluid terwijl ze boven haar leesbril uit tuurt. De makers kijken mee, maar weten allang wat er komen gaat. “Wat is ze leuk hè?” zegt Clooney wanneer de presentatrice zijn winkel binnenloopt. “Ze moet nog veel leren hoor.”, antwoordt de zenderdame terwijl ze stoïcijns door blijft schrijven. De eindredactrice probeert er een draai aan te geven: “Wat was dat een gedoe hè, dat ze te laat was door die lekke band en dat ik ‘r op moest halen in de middle of Oss. Stond ze daar. Zo awkward..” Er wordt schaapachtig gegrinnikt.

Na een minuut of zes legt de zenderdame haar inmiddels volgeschreven schrijfblok op haar schoot.

“Stop eens.”

“Stop eens.” De dodelijkste twee woorden tijdens een viewing. Je kunt “stop eens” op honderd manier uitspreken maar deze manier pikt de televisiemaker er zo uit. Het is eigenlijk: “Stop ús?” Met een slap vraagteken op het eind. Dan weet je dat het mis is.

De leesbril gaat af.

De klamme vinger weer op de spatiebalk en het afspelen stopt. “Die ehh.. groene achtergrond bij die interviews..”, vervolgt de zenderdame, “…blijft dat zo?” “Dat is chromakey.”, zegt de regisseur. “Wordt nog ingevuld met vormgeving en shots.” Gênant 3.0. De stiltes worden alleen nog maar pijnlijker nu ook de zenderdame haar gebreken heeft getoond. Op een enkel juichmoment van George Clooney na dan, wanneer zijn vrachtwagentje vrolijk door het shot rijdt.

Na 45 minuten is ook de laatste aanwezige door z’n deo heen geklapt. Het programma is afgelopen en de laatste maat van het “onthullingsmuziekje” heeft geklonken. In het stilstaande laatste beeld kijkt de presentatrice het gezelschap aan met een glas champagne in de hand. Champagne die waarschijnlijk op deze plek nog niet gedronken gaat worden.

Een lange tergende stilte volgt. In de hoofden van de makers wisselen duizenden gedachten elkaar af. Van hoe fijn het zou zijn om nu buiten een biertje op het terras te drinken tot het schrikbeeld van dagenlang hermonteren.

De stilte die je wist dat zou komen…

Koele conclusie van de zenderdame, terwijl zij in haar schrijfblok terug bladert naar de eerste pagina:

“Ik heb toch nog wel wat puntjes.”

Labels:bureaustoel, camjo, cappuccino, Clooney, eindredacteur, format, montageset, producent, reality, regisseur, sponsor, televisie, televisieprogramma, viewing, zender, zendgemachtigde