Stroopwafels

Geschreven door Maurice Ramaekers op 9 november 2017. Geplaatst in Blog

Er glimt iets in de zwarte roldeurkast op de redactieruimte. Zo’n kast met ordners, quitclaims, doosjes XDCAM schijven, GoPro accessoires en de verdwaalde sjaal van een presentator.

Naast een kapotte Sony koptelefoon staat een Delfts blauw blikje verpakt in cellofaan en voorzien van een lintje met daaraan vast twee miniatuurklompjes. Teruggekomen van een reis, wachtend op een volgende kans.

“Lin, vergeet jij de stroopwafels niet? Hoeveel hebben we d’r? Vier blikjes of vijf? Neem er nou maar vijf mee, misschien nog eentje voor die chauffeur, die heeft waarschijnlijk toch zestien kinderen en hij doet ’t al bijna voor niks. Maar als je tekort komt sowieso eentje voor Svetlana of hoe heet ze. En die man van de ambassade trouwens. Nee, doe dan Svetlana maar niet, ik krijg nu al vlekken van haar facturen. Heb je nog plek in je koffer? Er gaan ook nog accu’s mee. En twintig discs.”

Producer Linda knikt instemmend en bedankt haar productieleider voor de tip.

Inside the can

Stroopwafels zijn zo ongeveer het enige dat je met goed fatsoen aan een buitenlander kunt voorschotelen. Drop is smerig en molentjes zijn.. Nou ja, molentjes zijn molentjes. Je hebt er niks aan. Stroopwafels zijn dus ideaal om op reis de fixer, de tolk of het dorpshoofd te bedanken voor hun medewerking aan een prachtig programma. Bovendien lang houdbaar en bestand tegen uiteenlopende temperaturen.

“These are stroopwaffles, it’s a typical Dutch cookie with caramel in it. We want to thank you for all you did for us. Yes of course you can eat it. It’s inside the… Jongens wat is een blikje in het Engels? Inside the can! Yes the can! You cannot eat the wooden shoes hahaha..”

Pact

De weg die dit soort blikjes afleggen is geen gemakkelijke.

Bestemming: Mongolië. Bij de douane worden de camera-accu’s met argusogen bekeken, uit de koffer gehaald voor inspectie en weinig subtiel teruggelegd bovenop de stroopwafelblikjes. Het eerste exemplaar is dan al ingedeukt. Hierna leggen de blikjes 1280 kilometer af in het zijvak van het portier van de minibus, over hobbelige wegen, vergezeld van een krik, een verroeste gereedschapsset, flessen water en weer diezelfde accu’s.

Midden op de Mongoolse vlakte hebben regisseur en cameraman een pact gesloten. Lunch met gefermenteerde paardenmelk en schapendarm is misschien cultureel verantwoord en qua plaatje erg mooi maar no way dat zij zich dit laten opdringen. Met de smoes “we moeten nog exterieuren draaien” ontsnappen zij beiden uit de yurt. Geluidsman, presentator en producer beduusd achterlatend. Op naar de auto. Heel voorzichtig wordt het strikje eraf gehaald. Het cellofaan wordt vakkundig verwijderd. De klompjes terzijde gelegd.

“Kak. D’r zit plakband om het dekseltje. Haal d’r maar af, zien ze niet. Oh, het zit in een zakje. Doe je dat sluitertje er zo weer om?” En zo worden langzaam de blikjes lichter. “Weten die mensen hier dat er altijd acht stroopwafels in een zakje gaan? Zeven of zes kan toch ook? Wil jij trouwens water?”

Plaquette

Een blikje dankbaarheid kun je online kopen voor €6,95. Inclusief een klompjessleutelhanger. Of het nou een reisprogramma is, een zoektocht naar verdwenen familieleden of een drinkwaterproject: stroopwafels mee. Dat weet iedere producer. Dagenlang staan ze standby. Wachtend op die magische zin: “It’s a wrap.”

Na twaalf speeches en evenzoveel wodka-proostmomenten is het tijd om afscheid te nemen. De ambassade-man prijst met dubbele tong de inspanningen om zijn land mooi in beeld te brengen. Bijna valt ‘ie. Bij het pakken van een gekreukt plastic tasje moet hij even ondersteund worden door Svetlana, de tolk. Er komt een plaquette tevoorschijn. Een soort award voor het allerbeste samenwerkingsverband ooit, compleet met Mongoolse vlag en persoonlijke inscripties op een metalen plaatje. Het programmateam is vereerd en bestudeert het object aandachtig. Dat moeten ze kunnen toppen met het Delfts blauwe geweld. Terwijl de koekkruimels nog aan de mondranden kleven komen er een vier blikken tevoorschijn. De chauffeur veert op. Svetlana lacht nog even extra vriendelijk.

De beschonken ambassademan eigent zich in anderhalve seconde alle vier de blikken toe en zegt: “My family will love this!”

Linda had het al voorzien. Ze kocht van tevoren 7 blikken en hield er een aantal apart voor noodgevallen. Een goede producer is immers op alles voorbereid.

Men kijkt elkaar aan: blikken van dankbaarheid.

Labels:blik, blikken, cameraman, cellofaan, folklore, geluidsman, honger, klompen, minibus, mongolie, opnamen, paardenmelk, pact, presentator, producer, productie, programma, regisseur, reis, reisprogramma, schapendarm, stroopwafels, televisie, yurt