Suus komt uit Brabant. Ik ook. We werken bij televisie, voor zolang het duurt. We appen ook veel. Over wat we meemaken tijdens opnamen en over collega’s. Dat je ‘t weet. En over hoe het komt dat we zo vaak in Brabant terechtkomen met het werk. Waarom altijd weer Tilburg, Vught, Goirle, Roosendaal, Helmond of Best?
‘Heb jij al een callsheet voor morgen?’ vraagt de regisseur om half vijf ‘s middags. ‘Nee, sorry, ik ben nog druk met die roze gordijnen en die drie oma-fietsen. En dan moet ik ook nog de mensen van die korfbalvereniging te pakken zien te krijgen, ik mail ‘m zo snel mogelijk, okee?’ Exemplarisch voor een druk-in-ons-hoofd-productie. Een callsheet dat om kwart over elf ’s avonds binnendruppelt terwijl je uit verveling de saaiste aflevering ooit van Pauw zit te kijken omdat je nog niet weet hoe laat je de wekker moet zetten. En de cameraploeg? Die is dan onderweg naar huis van een andere klus. Vanuit Zuid Limburg: ‘Morgen om half zes ‘s ochtends in Den Haag? Krijg nou de tering..’
Wanneer je op de gemiddelde redactieruimte ’s morgens begint over de penaltyreeks van PSV kan je een ijzige stilte verwachten: zwijgende modemeisjes en ‘I couldn’t care less’ blikken van de overige aanwezigen. Een krasse eindredactrice maakt je duidelijk dat voetbal het meest oppervlakkige en nutteloze volksvermaak is dat ooit heeft bestaan. Zet dan je gespreksstof maar even in de koelkast. Bij de hummus en de avocado’s.
Wanneer ik thuis lunch, dan smeer ik een boterhammetje en drink ik een glas melk of een sapje. Noem het calvinistisch of Spartaans. In een dolle bui wil ik nog weleens een overrijpe avocado te lijf gaan en er sneuvelt periodiek een half zakje rucola of een overgebleven cherrytomaatje. Als er een walnootje aan te pas komt is het feest. Lunch in Medialand kenmerkt zich door uitersten: van Sultana tot saladebar.
Toegegeven: het valt ook niet mee. Iedereen wil wat van je.
‘Waar wil je zo meteen draaien?’, ‘Hoe lang heb je nog nodig voor deze scene?’, ‘Hoe had je het in gedachten?’, ‘Kunnen we al?’
Regisseur: een duur woord, maar goedkoop in gebruik. En onderhevig aan inflatie. Iedereen kan zich tenslotte regisseur noemen, het is geen beschermde titel. Een beetje aanwijzingen geven, een keer een filmpje in elkaar draaien en er is weer een nieuwe regisseur geboren. Zonder complicaties. Pijnloos toe te voegen aan je CV.
Het is als schilderen met Ravensburger: iedereen kan het! Een volstrekt willekeurige vooropleiding? Ontbreken van journalistieke en cinematografische kennis? Geen bezwaar! Dit is TV, doe je ding!