“Moet je ons nou eens zien zitten, midden in de Serengeti. Lekker man. Peukie?” Cameraman en regisseur staren een beetje in het luchtledige. De geluidsman schuift aan, op slippers en met rooddoorlopen ogen. “Hebben jullie hierbij nog audio nodig?” Twee blikken schieten naar links. “Nee lul, timelapse.” Het statief staat gefixeerd en de camera loopt. “Of wilde je het geluid van een hele snelle olifant opnemen? Je stinkt trouwens. Maar kom erbij.”
Het bleke doorrookte gelaat verraadt een leven vol conflicten en witte wijn. De priemende ogen waren ooit betoverend. Een blik van deze vrouw deed menig mannenhart smelten. Zo ook dat van haar grote roerganger, back in the days. Die flirt is haar altijd nagedragen en misgund door talentloze stakkers zonder lef en ambitie.
De 10 dingen die je eigenlijk niet meer wil horen op locatie. Voor de fijnproevers:
“Ik weet niet óf ik het ga gebruiken, maar draai het toch maar even.” De eindredacteur is helemaal in z’n element. “Dan hebben we het maar.” Het interviewtje (“voor de heb”) met de buurman blijkt 38 minuten te duren, exclusief luistershots, totaaltjes en het wachten op een voorbijrazende 737-800 met afterburner. Alsof je aan de banketbakker vraagt: maak nu behalve die bananensoezen ook maar 67 hazelnoot-schuimgebakjes maar ik weet niet of ik ze lust.
“Ik bén het statief.” Aldus een aan chronische zelfoverschatting lijdende cameraman. Kom maar eens kijken in de montage, vriend. Dan zie je dat dat shot écht geen twee seconden stilstaat. Weg intro, weg sfeer, weg establishing shot. Met je “Ik bén het statief.”. Kom niet aan mijn maatje het statief.
Bij het maken van programma’s in het genre ‘crime-tv’ is de zogenaamde ‘confrontatie’ voor makers de absolute apotheose. De boef pakken. Met presentator en camera erbij, vanuit een geblindeerd busje, totaal onverwacht achter hem opduikend of rennend terwijl ‘ie zich vastloopt in een doodlopend steegje. Met als ultiem einde het klikkende geluid van handboeien en een shot van een wegrijdend politiebusje. “Nooit meer doen hè?”