‘Is er nog juice op deze mooie ochtend, mensen?’ roept producer Jeremy vanuit de gang wanneer hij zijn knalgele North Face jas ophangt aan de kapstok bij de familie Stokkers, en triomfantelijk een plastic flesje jus d’orange aan het gezelschap toont. Ongemakkelijke stilte.
Het is 23 december en het dak lekt. Geen sneeuw met kerst maar regen. Pijpestelen. Of pijpenstelen, met tussen-n, maar wat boeit het. Het vat zo ongeveer 2020 samen. Tegelijk zijn er, ondanks alle ellende, ook nog zegeningen te bespeuren.
“Moet je ons nou eens zien zitten, midden in de Serengeti. Lekker man. Peukie?” Cameraman en regisseur staren een beetje in het luchtledige. De geluidsman schuift aan, op slippers en met rooddoorlopen ogen. “Hebben jullie hierbij nog audio nodig?” Twee blikken schieten naar links. “Nee lul, timelapse.” Het statief staat gefixeerd en de camera loopt. “Of wilde je het geluid van een hele snelle olifant opnemen? Je stinkt trouwens. Maar kom erbij.”
“Ik bén het statief.” Aldus een aan chronische zelfoverschatting lijdende cameraman. Kom maar eens kijken in de montage, vriend. Dan zie je dat dat shot écht geen twee seconden stilstaat. Weg intro, weg sfeer, weg establishing shot. Met je “Ik bén het statief.”. Kom niet aan mijn maatje het statief.
Bij het maken van programma’s in het genre ‘crime-tv’ is de zogenaamde ‘confrontatie’ voor makers de absolute apotheose. De boef pakken. Met presentator en camera erbij, vanuit een geblindeerd busje, totaal onverwacht achter hem opduikend of rennend terwijl ‘ie zich vastloopt in een doodlopend steegje. Met als ultiem einde het klikkende geluid van handboeien en een shot van een wegrijdend politiebusje. “Nooit meer doen hè?”