Ken je dat? Je bezoekt iemands nieuwe huis en de eigenaar zegt bij de deur van de slaapkamer triomfantelijk: ‘This is where the magic happens!’. Er valt een stilte, je wendt je ogen af en je zegt dat je nog iets uit de auto bent vergeten te pakken. Terwijl je de trap afloopt probeer je de zogenaamde ‘magic’ tussen Olaf en Maartje van je netvlies af te poetsen maar het lukt niet, hoe hard je ook wrijft.
Wanneer ik thuis lunch, dan smeer ik een boterhammetje en drink ik een glas melk of een sapje. Noem het calvinistisch of Spartaans. In een dolle bui wil ik nog weleens een overrijpe avocado te lijf gaan en er sneuvelt periodiek een half zakje rucola of een overgebleven cherrytomaatje. Als er een walnootje aan te pas komt is het feest. Lunch in Medialand kenmerkt zich door uitersten: van Sultana tot saladebar.
Toegegeven: het valt ook niet mee. Iedereen wil wat van je.
‘Waar wil je zo meteen draaien?’, ‘Hoe lang heb je nog nodig voor deze scene?’, ‘Hoe had je het in gedachten?’, ‘Kunnen we al?’
Regisseur: een duur woord, maar goedkoop in gebruik. En onderhevig aan inflatie. Iedereen kan zich tenslotte regisseur noemen, het is geen beschermde titel. Een beetje aanwijzingen geven, een keer een filmpje in elkaar draaien en er is weer een nieuwe regisseur geboren. Zonder complicaties. Pijnloos toe te voegen aan je CV.
Het is als schilderen met Ravensburger: iedereen kan het! Een volstrekt willekeurige vooropleiding? Ontbreken van journalistieke en cinematografische kennis? Geen bezwaar! Dit is TV, doe je ding!
Als televisiemaker moet je dealen met gekke fenomenen. Zo is in het reality-genre een opname-onderdeel ontstaan dat zich het best laat omschrijven als ‘het cement van het programma’. Korte interviews met kandidaten of betrokkenen die vertellen wat ze zojuist hebben meegemaakt of nog gaan meemaken. Je ziet bijvoorbeeld in een uitzending dat iemand binnenloopt bij de kapper en vrijwel meteen daarna dezelfde persoon in een interviewsetting die zegt: ‘Ik ging dus naar de kapper, want het was nodig.’.