‘Is er nog juice op deze mooie ochtend, mensen?’ roept producer Jeremy vanuit de gang wanneer hij zijn knalgele North Face jas ophangt aan de kapstok bij de familie Stokkers, en triomfantelijk een plastic flesje jus d’orange aan het gezelschap toont. Ongemakkelijke stilte.
Misschien ben ik de enige, maar ik heb best vaak de neiging om in serieuze situaties ineens iets tegendraads te roepen. De neiging om even die overgeconcentreerde ernst weg te wapperen. ‘Hallo, stelletje graftakken! Het is leuk hè? Je buurman zit al de hele dag naar saaie Excel-bestanden in zijn thuiswerkhok te turen maar jullie mogen een mooi programma maken. Doe ’s gezellig dan. Of is de laatste vreugde ontsnapt in het ritje hier naartoe?’
Ik heb het leukste werk van de wereld. Jaloersmakend leuk zelfs!
In binnen- en buitenland mag ik op plekken komen die voor anderen gesloten blijven. En als het wél openbare plekken zijn, dan mag ik vooraan staan want ja, het mooiste uitzicht is voor de camera. En voor die gast die ernaast staat.
Ken je dat? Je bezoekt iemands nieuwe huis en de eigenaar zegt bij de deur van de slaapkamer triomfantelijk: ‘This is where the magic happens!’. Er valt een stilte, je wendt je ogen af en je zegt dat je nog iets uit de auto bent vergeten te pakken. Terwijl je de trap afloopt probeer je de zogenaamde ‘magic’ tussen Olaf en Maartje van je netvlies af te poetsen maar het lukt niet, hoe hard je ook wrijft.
In omroepland geldt een simpele ongeschreven wet die zegt dat als we iemand niet goed kunnen verstaan in de montage, we het beeld van ondertiteling voorzien. Ook bij twijfel.