Ik. Kan. Nu. Niet. Ziek. Worden. Ooit die gedachte gehad?
De begripvolle collega die dan zegt: “Joh, als je je been breekt lig je er ook drie weken uit. Iedereen is vervangbaar, zelfs jij. We regelen wel iets.”
Diezelfde collega terwijl je een hap van de felicitatietaart van de zender neemt: “Echt hoor, zonder jou hadden we het nooit gered. Jij bent onvervangbaar.”
“Hebben we genoeg stoelen?” Een montageset is berekend op twee personen. Niet op zeven. In allerijl worden bureaustoelen de benauwde ruimte van 2 bij 4 meter ingereden. De ene heeft een kapot wiel, de ander een scheur in de bekleding en bij de volgende ontbreekt een armleuning. Heel chique. De zender en de sponsor komen kijken vandaag.
“Another day at the office.” TV makers vinden het geweldig om zichzelf met deze tekst te profileren als wereldreizigers en geef ze eens ongelijk: Facebook-berichten met palmstranden, oerwouden, zoutvlaktes en woestijnen doen het over het algemeen beter dan, pak ‘m beet, een selfie met Piet Paulusma bij de opening van het zwemseizoen in Steenderen.
Zaterdagavond in oktober. De stoelen in de kamer van tante Els staan in verjaardagsvisite-formatie, de kring. Ik ben er wat eerder omdat ik zondagochtend vroeg moet draaien. Twee biertjes kan wel en ik maak het niet laat. Het Rituals pakket valt in de smaak en de gang vult zich langzaam met jassen, sigarettengeur en clichés.
‘Haaaiii Maurice, hoe is ‘ie dan?’, zegt de dame van de planning op overdreven vriendelijke toon. ‘Je editor kan er volgende week niet zijn. Die heeft een spoedje. Maar ik heb een héééle goeie vervanger voor je. Doet ook veel drama. Veel voor de Publieke ook. Jullie zitten dan in setje 13.’